Van the Simson Desert naar Hervey Bay

Het heeft even geduurd maar hier is die dan verslag nummer 3. Ik had hem drie weken geleden al af maar toen gebeurde er iets waardoor het even op een laagpitje stond en ik ineens het verslag moest aanpassen. Het iets vertel ik later in het verslag wat dat was. Maar laten we beginnen bij het begin!
Ons vorige verslag is alweer dik een maand geleden en ik kan jullie vertellen dat wij inmiddels weer aan het reizen zijn. We hebben zes weken gewerkt op de cattle station ANDADO en we hebben er een betaalde baan uit weten te halen. Wat menno ik helemaal niet erg. We vonden het een super mooie ervaring en we kwamen er snel achter dat het leven op een cattle station ook hard werken is :P. Ik ga proberen uit te leggen wat we gedaan hebben op de cattle station want dit is niet te vergelijken met het boeren leven in Nederland. We werkten voor de Familie Costello, die in totaal vier cattle stations in bezit hebben die in totaal een grondgebied bezit van 6,8 miljoen accers . ANDADO is de naam van de boerderij waar wij grotendeels van de zes weken hebben gewerkt. De station (zoals de boerderij hier noemen) ligt in de Simpson desert. Een woestijn met roodzand en mooie duinen. De koeien lopen vrij op het grondgebied van Andado. Het grondgebied is erg groot en zo kan je gerust drie uur rijden en ben je nog niet op een ander cattle station. In het gebied van Andado zitten tientallen water plekken waar de koeien kunnen drinken. Het werk wat wij doen is om de koeien op te sporen, te verzamelen en in een yard te stoppen. Een Yard is een wei die je bouwt van aluminium panels die je in elkaar moet zetten met ijzeren pinnen. De panels zijn dus lossen stukken die samen een wei vormen, een yard om de koeien in te vangen. Om dat het gebied erg groot is werken ze van drink plek naar drinkplek. De drinkplekken zijn bekende plaatsen voor de koeien, hier word dan voordat we opzoek gaan een yard door ons en de rest van het team gebouwd. Als de yard is gebouwd wat meestal wel een dag kost gaat de mustring beginnen. De mustring is het zoeken van de koeien en bij elkaar brengen in een grote groep. Het zoeken word gedaan met motors (waar menno nu op rijd) jeeps (ook wel bull catchers genoemd waar ik in rijd omdat ik niet op een motor kan rijden) en vaak met behulp van een helikopter of vliegtuigje. De helikopter zoekt vanaf boven naar koeien en verteld via de radios die iedereen bij zich draagt waar koeien zijn. Je krijgt dan een opdracht van de helikopter om bepaalde richting op te gaan en daar de koeien te verzamelen en samen te brengen bij de hoofdgroep. Een groep koeien bestaat uit een kop, een staart, en de twee zijkante de wings. Je krijgt de koeien in beweging door in een v vorm de koeien te omringen het puntje van de v is dan de staart en de zijkanten de wings. De jeep zit altijd op de staart en heeft als doel om de koeien in beweging te houden door achter ze te rijden de motoren die op de wings rijden die sturen de koeien. Koeien bewegen altijd naar de plek waar ze de ruimte hebben want ze zijn bang voor de auto’s en motoren. Als de dag bijna ten einde is worden alle groepjes in een hoofdgroep gevormd en worden de koeien me behulp van de motors, jeeps in de yard gestopt. De grootste groep koeien die wij tot nu toe hebben gezien bestond uit een schatting van 1800 koeien. Iedere koe moet een voor een worden bekeken en je kan je indenken dat zo’n enkele dagen tijd kost om al alle koeien te hebben gehad. De afstand tussen een yard en de boerderij kan makkelijk enkele uren rijden zijn en omdat we de volgende dagen nog wel bezig zijn op de zelfde plek kamperen we dan enkele nachten op een aussie stijl. De aussie stijl houd in dat s ’avonds steak eten van een bakplaat op een kampvuur, slapen in je swag onder de sterrenhemel. Een swag is iets wat iedere australieer heeft. Wij hadden die niet en waren dan ook erg verbaast toen ze ons vroegen of we een swag hadden, menno en ik hadden geen idee wat ze bedoelde en hadden een beetje het gevoel dat ze ons voor de gek hielden. Tot dat ze ons liet zien wat een swag was. Een swag is een soort waterdichte zak met een matras erin en deken en kussen. S’avonds kruip je hier dan lekker in om te slapen onder de prachtigste sterren hemel die ik tot nu toe gezien heb. Jeetje wat is dat mooi ik heb nog nooit zoveel vallende sterren gezien als hier. Dat een swag regen bestendig is hebben we gelijk de eerste nacht gemerkt want we hadden snachts een klein beetje regen. Ja zelfs in de woestijn regent het af en toe :) . De eerste nacht in een swag beviel super goed. Ondanks dat het er niet echt warm uit zag lag het echt heerlijk en warm. Behalve het buiten slapen betekend het ook geen toilet en douche. In het begin wel even wennen maar ik kan nu wel zeggen naar zo’n 10 mustrerings van minimaal 2 nachten dat ik de queen ben of het wild plassen. Altijd handig om hier goed in te zijn vooral als je veel onderweg bent en ik toch echt wel om de twee uur moet plassen ( een leuk familie kwaaltje ;P) en er niet overal een wc is. De volgende ochtend worden we meestal rond 6 uur gewekt en rol je je swag op en leg je die naast het kampvuur waarna je dan lekker op kan zitten. Zo heeft de swag dus twee functies om in te slapen en om op te zitten savonds bij het kampvuur en sochtends bij het kampvuur. Het ontbijt bestaat veelal uit baccon en ei op brood of stu op brood. Stu is een soort hachee met groente die in een pan op het kampvuur word warm gemaakt. De Baccon en ei word gebakken op de plaat op het kampvuur. Rond 7 uur als het licht is gaan we naar de yard en beginnen we met het uitsorteren. Iedere koe word geklemd in de chrush, waarna hij of zij rustig word bekeken. De koe/ stier krijgt altijd een oor tag, brandmerken op de kont en word gekeken of hij mee gaat naar de station voor de verkoop of weer terug gaat naar de bush. Als hij mee gaat voor de verkoop word de koe/stier op de truc geladen. Gaat de koe/stier niet meer stoppen we hem/haar in een aparte yard. Op het eind worden alle bush koe en stier rustig vrij gelaten. Tijdens dit werk je tussen de koeien en moet je ze steeds naar kleinere yards verplaatsen. Dit roept nog wel eens paniek bij de koeien op en we hebben dan ook gemerkt dat een koe in het nou gekken sprongen kunnen maken. Zo hebben we een koe over een 2,5 meter hek zien springen ( en ja hij had het gered dus was weer een vrije koe :P), koeien echt op je af zien stormen dat je zo snel in de panel klom dat je niet wist dat je dat in ons hadden. Soms had een koe het op je gemunt ze noemde het dat die koe of stier dan the look had. Een bepaalde blik in de ogen alsof hij of zij zei ”ik pak jou nog wel” je moest dan erg op je hoede zijn want hij of zij kon uit het niets aanvallen. Dus met al om al niet een ongevaarlijke baan gelukkig zijn menno en ik ongedeerd gebleven op wat blauwe plekken en kneuzingen na. Naast de mustering en processen deden we ook wat werk op de boederij. Zo mocht ik veel helpen in de keuken met bakken en koken en helpen met de poddy’s. Poddy’s zijn kalven zonder moeder. Dit kan gebeuren doordat de moeder was overleden of de moeder het kalf had afgestoten en heel soms kwam het voor dat de moeder per ongeluk op de truc voor transport werd geladen. Omdat deze kalfjes nog wel melk nodig hebben werden speciaal in aparte wei gezet en kregen ze iedere morgen melk met de fles of als ze groot genoeg waren dronken ze melk uit een cafitaria. Dit was altijd super leuk om te doen! Echt aandoenlijk om die kleine kalfjes zo gulzig te zien drinken aan een fles. Na zes weken werken op Andado hadden menno en ik besloten om weer verder te reizen was het kriebelde weer heel erg. We hadden het plan om naar Alice springs te rijden en daar de Uluru te bezichtigen en dan verder te rijden naar Darwin. Helaas verliep ons plan anders dan we gehoopt hadden. Op 17 juli vertrokken we van de station via de dirt raod ( zandweg) naar het dichtbijzijnste dorpje Kulgera. Vanaf kulgera konden via de asfalt weg naar de Ululuru rijden. Onderweg op de dirt road kregen we een ongeluk. Het gebeurde allemaal heel snel en toch ook weer in slowmotion. Ik was aan het rijden en had net een slecht stukje dirte road waardoor ik ongewild iets te veel naar links stuurde, hierdoor kwam ik in een zand heuvel terecht. Ik wou dit corrigeren door naar rechts te sturen dit leek goed te gaan maar op een of andere reden raakte we in een slip en zonder pardoes lag onze bus op de kant. Het eerste wat door mijn hoofd schoot was of alles oke was met menno. Gelukkig hadden de gordels goed zijn werk gedaan en hadden we allebei niks nog geen schrammetje. We klommen snel uit de bus wat best makkelijk ging omdat onze vooruit eruit wat gevallen. Nog niet echt van de schrik bekomen dachten we gelijk shit wat moeten we doen. We hadden geen bereik met onze telefoons en zaten midden in de middle of now where. Gelukkig kwam naar half uurtje een auto voorbij die stopte. Een vrouw die ons wou helpen. Tien minuten later stopte er een tweede auto die het gereedschap had en het vermogen om onze bus op zijn wielen weer terug te zetten. Maar we konden er niet op rijden want we hadden twee lekken banden. We besloten dat ik met de vrouw met de naam Maria mee zou rijden naar het dorpje Kalgura (wat bestaalt uit een tankstation) zodat ik kon bellen naar de station waar we gewerkt hadden zodat hun ons misschien helpen. Menno bleef bij onze bus en spullen. Het bleek dat we nog maar zestig kilometer van Kulgera vandaan waren :(. Eenmaal aangekomen bij het tankstation heb ik onze oude baas gebeld die direct hulp aanbood. Zei stuurde een man naar menno die ons een reserve wiel had geleed en de auto had gecontroleerd. Het resultaat van het ongeluk was: twee lekken banden, een bus zonder vooruit, deuken in de rechter zij van de bus, een verbogen dak, achterklep die niet meer open kan en onze keukentje die vernield was. Een ervaring die we graag hadden overgeslagen maar die er ook bij hoort. We waren heel blij dat we zelf niks hadden en erg dankbaar voor de lieve mensen die ons zonder na te denken direct te hulp schoten. Het had allemaal erger kunnen aflopen. Maar daar zaten we dan met een busje zonder vooruit in Kulgera waar helemaal niks is behalve een tankstation en nog 300 kilometer naar de dichts bij zijnde stad. We besloten om even te overnachten op de camping van het tankstation en even bij te komen van de schrik en de volgende dag te kijken wat we gingen doen. De volgende dag besloten dat we naar Alice springs zouden rijden om daar te kijken of het te maken was en er een nieuwe vooruit in te laten zetten. Het was een hele koude rit van 300 kilometers naar Alice, maar ook wel weer erg grappig want Menno zat helemaal ingepakt met zijn handen in een deken. Z’n gezicht afschermend tegen de koude wind. We waren erg blij dat we in Alice springs arriveerden. Deze kleine beetje of vreugde verging al weer toen we hoorde dat er geen nieuwe vooruit in konden zetten omdat door het ongeluk de hele bus beetje uit zijn vorm was gesprongen dat een vooruit er niet in zou passen. Het rechtbuigen van de auto zou wel kunnen maar kosten veel geld en het zou betekenen dat we de auto niet zouden kunnen verkopen omdat hij nooit meer door de APK zou komen. Toen we dit hoorden hebben we besloten om er een plastic ruit er in te laten zetten en naar de oostkust te rijden. Dit omdat Alice springs erg duur is omdat het erg afgelegen ligt en we hoopte aan de oostkust misschien nog te kunnen verkopen of op zoek te gaan naar een nieuwe busje. Onderweg naar de oostkust genoten we steeds meer weer van het onder weg zijn en konden we de schrik van het ongeluk van ons af zetten. We merkten dat vele mensen in eerste gezicht weinig zagen aan onze bus pas als ze goed keken zagen ze vaak dat het geen echt glas was en vielen de deuken op. Daarom hebben we besloten om gewoon door te rijden met deze bus. Hij rijd nog super en het liefst willen we gewoon door rijden met deze bus tot het eind van onze reis en dan eventueel verkopen aan de sloop. Enige nadeel is wel dat we niet kunnen rijden in de regen dus zijn we verplicht om steeds de zon op te zoeken. Niet echt heel vervelend zou ik zeggen . Eenmaal aangekomen in Hervey Bay en na ons besluit om de bus te houden en zo lang mogelijk mee te rijden zijn we weer even lekker de toerrist uit gaan hangen. Zo hebben we eergister en boot tocht gemaakt om walvissen te spotten. Ieder jaar komen de walvissen in de periode van juni t/m september hier om even te relaxen van de lange tocht naar de koudere wateren. Ze zijn namelijk onderweg naar Antarctica en blijven vaak tien dagen hier rondhangen om even bij te komen. Tijdens onze boot toch hebben we enkele walvissen gezien die heel dicht bij de boot komen. Als je geluk heb zit er een walvis bij die er graag een showtje geeft en uitgebreid laat zien wat hij kan. Gelukkig was die er en heb ik hem omgedoopt tot mike de walvis omdat hij toch wel veel aan mijn broertje deed denken :P hahah het was echt een super mooie toch en eigenlijk wel bizar dat deze zo mooie dieren enkele jaren geleden nog bijna uitgestorven waren. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met de walvis en zou ik echt iedereen aan raden als je de kans krijgt om ze te gaan bekijken. Ze zijn echt adembenemend en kan het gewoon niet beschrijven. Op de terug weg van onze boottocht werden we nog even beloond met een springende walvis. Whoow echt waanzinnig dat een zo groot dier van een paar ton zo enthousiast uit het water kan springen. Een ervaring die menno en ik niet zullen vergeten! Ons plan is om binnen kort naar fraser Island te gaan. Is een eiland net voor hervey bay en hebben er vele mooie dingen over gehoord. Daarna denken we dat we langzaam omhoog rijden en opzoek gaan naar werk. Zodat we nog wat geld kunnen sparen want we willen graag het great barrier reef bewonderen waar we nu zo dicht bij zijn en nog vele andere mooie dingen doen.

Heel veel liefs
Sylvia en Menno