De zoektocht

In mijn laatste verslag was ik ge eindigt dat we van plan waren om verder naar boven te gaan vanaf Hervey bay om op zoek te gaan naar werk. Dit omdat het ongelukje met de bus en het leven in Australië toch aardig prijzig is en ons spaarpot nodig aangevuld moest worden. Tijdens ons verblijf in Hervey bay hebben we naast de super gaven walvissen tocht ook tijd gemaakt om ons busje een beetje te verbouwen. Dit omdat door het ongeluk we de achterklep niet meer open konden doen en we onze keuken gedeelte achterin zat helemaal kapot was. We hebben het bed naar achter verplaats ( waar eerst het keukentje zat) en kregen hierdoor een ideeën stuk bij de schijf deur vrij. Hierdoor konden we makkelijker in/uit stappen en konden we ook een nieuw keuken gedeelte bouwen. Zodat we onze eten/blikken allemaal netjes konden opruimen. Menno had op de fiets die we gehuurd hadden bij het hostel/camping wat hout gekocht en de nodige gereedschap en ik had bij het personeel van de hostel een accu boor geregeld. Na een lange dag klussen was het ons gelukt. We waren trots op het resultaat en waren toch wel tot de conclusie gekomen dat we samen best handig zijn :D! hahah wat de meeste mensen misschien niet van ons verwachten. Na de eerste nacht konden we concluderen dat ons nieuwe bed goed in elkaar gezet was en dat het zeker de hele reis vol zou houden !!
Het zoeken naar werk gaat hier net zo als in Nederland toch wel groten deels zoeken op internet en vooral praten met andere backpackers om ervaringen en adressen van werkplekken uit te wisselen. Er is een belangrijke site die Gumtree heet. Gumtree is een soort marktplaats van Australië. Op deze site word alles aangeboden van auto’s tot keukens en werkplekken. Gumtree is dan ook ons meest gebruikte app op de telefoon en hebben via deze site dan ook ons busje gekocht. Nu waren druk op zoek naar een baan op Gumtree. Na vierdagen zoeken kreeg ik reactie van iemand die mensen zocht op zijn aardbeien boerderij in de buurt van Brisbane. Brisbane is vanaf Hervey bay maar acht rijden ( voor Australische begrippen erg dichtbij!) dus wij waren helemaal blij dat we een baan hadden. We hadden veel contact via de app en kregen ook al wat formalieren op gestuurd die we konden invullen. We hadden afgesproken dat we daar maandag zouden arriveren en konden we dinsdag gelijk beginnen. Zo hadden Menno en ik mooi nog even de tijd om zondag naar het bekenden vis festival te gaan van Hervey bay. In onze vreugde dat we een baan hadden en ons busje helemaal perfect hadden omgebouwd gingen we nog even boodschappen doen voor het weekend en moesten we ons camping gasje bij laten vullen want die was die ochtend naar het ontbijt maken op geraakt. Omdat we ons camping gasje bij moesten laten vullen hadden we bedacht om onze bus te starten en naar de camper winkelen te rijden. Toen we onze bus weer helemaal geïnstalleerd hadden om veilig weg te kunnen rijden kroop ik achter het stuur om de auto te starten. Bij het starten van de bus voelde het anders de vorige keren. De bus starten wel maar de koppeling deed erg raar waardoor hij direct afsloeg. Menno en ik ruilde van positie en Menno ging het proberen om de auto te laten rijden. We wisten direct dat het mis was. Echt balen want we hadden net werk gevonden en nu wisten we niet of we er wel met ons busje zouden komen. Direct hebben we weer een nieuw plan gemaakt. Ik heb bij het hostel personeel gevraagd of er in de buurt een goede garage bedrijf zat en Menno ging met de gratis taxi die vanaf de hostel rijd naar de stad om het gasje bij te laten vullen. Van het personeel kreeg ik te horen dat er heel dicht bij (5 minuten rijden) een goede garage zat en dat er iemand was met veel verstand had van motoren en auto’s. We hebben gelijk aan hem de situatie uit gelegd en hij zei dat hij wel even wou kijken naar onze auto. Hij benoemde dat waarschijnlijk iets was met het hydrolische systeem van de koppeling. Ik was een beetje opgelucht dat het iets was wat te repareren valt en niet de hele koppelingsbak kapot was. We hebben meteen gebeld naar de garage bedrijf en een afspraak gemaakt voor die maandag. Gelukkig lukte het ons inmiddels om de auto in zijn één te krijgen en er heel moeilijk stukje mee te rijden. Dit scheelt want we konden maandag dan gewoon naar de garage rijden. We hadden gelijk de man van de aardbeien boerderij een bericht gestuurd dat we onze bus moesten laten maken en dat we misschien woensdag er pas konden zijn. Dit was gelukkig geen probleem en waren nog steeds welkom.

Om een beetje afleiding te vinden en omdat we er gewoon zin in hadden zijn we zondag naar het beroemde visfestival gegaan van Hervey bay wat bij ons aan het einde van de straat zat en we zo naar toe konden lopen. Het festival hield in dat je veel vis kon eten, bier kond drinken en naar live muziek van plaatselijke zangers kon luisteren. Het was prachtig weer en de vier elementen voor een leuke dag kwamen bij een zon, Vis, bier en live muziek. Het was een super dag waar we heerlijke visjes geproefd hebben onder het genot van een biertje en live muziek liggend in het gras. Heerlijk even onze zorgen vergeten van de bus.

Na deze heerlijke zondag was de dag van de waarheid aangebroken. De dag dat we te horen zouden krijgen hoe is busje er aan toe zou zijn en of we misschien wel voorgoed afscheid zouden moeten nemen. We brachten ons busje naar de garage, de hele weg hebben we in de 1ste versnelling gereden en we waren erg blij dat we niet al te ver hoefde te rijden. Hierna begon het lange wachten want ze zouden ons bellen voordat ze iets zouden gaan repareren en ons informeren over de kosten. Gelukkig viel de kosten mee en was het inderdaad het hydrolyse systeem van de koppeling waar wat onderdelen van vervangen moest worden. Dus we hoefde nog geen afscheid te nemen van ons busje! Maandag laat in de middag konden we ons busje weer ophalen en waren we helemaal gelukkig dat we weer lekker konden rijden. Dinsdag ochtend zijn we vroeg vertrokken op weg naar Brisbane op weg naar de aardbeien boerderij. We hadden voor vertrek de man van de boerderij bericht gestuurd dat we onder weg waren n gevraagd naar het adres. Want we wisten wel de plaats maar niet de straat zodat we het in konden voeren in onze tomtom. Hier kregen we niet echt reactie op maar daar maakte we ons niet direct druk. Dit omdat we wisten dat op een boerderij mensen erg druk zijn en niet altijd direct reageren. De reis naar Brisbane liep voorspoedig en we waren er al om 4 uur. We stuurde de man een bericht dat we er waren en dat we graag het gehele adres wouden zodat we er na toe konden rijden. We kregen nu reactie dat hij in vergadering zat en als hij klaar was dan het adres op zou sturen. Dit vonden we toch wel vreemd als je wel tijd heb om bericht te sturen maar geen tijd om even je adres er in te zetten. Toch hielden we hoop en besloten om wat te gaan eten en dan nog maar eens te bellen en bericht te sturen. Na acht uur hadden we besloten dat we een gratis campingplek gingen zoeken en dat we niet meer geloofde in de baan bij de aardbeien boerderij. We voelde ons behoorlijk beflikkerd maar zo zijn we er achter gekomen dat niet alle aussie mensen zo aardig zijn. Wel jammer want we waren helemaal speciaal naar Brisbane gereden voor die job. Maja we wouden er niet bij de pakken neer zitten en gingen een nu plan bedenken. We besloten om een tijdje in Brisbane te blijven en daar te zoeken naar werk.
We hadden een mooie gratis camping plek gevonden met wc en leerde daar een Nederlandse jongen kennen die net als ons ook op zoek was naar werk. We hebben een beetje samen op getrokken en ideeen uit gewisseld. Na een week op de vrije camping plaats bedachten we dat het wel eens tijd werd voor een goede douche en onze kleren te wassen! Het opfrissen met koud water is toch anders dan een douche en we kwamen er achter dat we ons al een week niet gedoucht hadden :S. Daarom gingen we een weekje op een camping staan waar we vanuit gemakkelijk met de bus naar de stad konden. Brisbane is een leuke en mooie stad vol met kantoor gebouwen en business mensen. We gingen enkele keren de stad in om bij cafés en restaurants ons CV uit te delen. Helaas kwam hier geen reactie op dus besloten we om de kosten wat te drukken en te gaan wooffen. We vonden die zelfde dag een wooff bedrijf in Bandaburg (Queensland) zon twee uur rijden vanaf Brisbane. Appeltje eitje voor ons dus twee uurtjes rijden is natuurlijk niks meer voor ons.

Bandaburg
Na twee weken in Brisbane te hebben gezeten gingen we nu op weg naar Bandaburg, naar een passievruchten boerderij. Bij aankomst op de boerderij werden we heel vriendelijk onthaald door de eigenaresse. De boerderij werd gerund door Paul en Sharon en hadden samen nog twee inwonende zoons. Daar kregen we te horen dat er nog twee schotse meiden kwamen woofen. Het werken op de passievruchten boerderij hield in dat we S Ochtens om 8 uur moesten op staan en met een stok met op het eind een blikje eraan moesten lopen langs de passievrucht planten en de gevallen passie vruchten moesten opscheppen met het blikje en in onze emmers moesten doen. Naast de passievruchten hadden ze ook schapen, wat ezels en drie alpaca’s. De eerste week beviel ons wel. We kwamen tot rust omdat we even financieel een onkosten maakten en het waren aardige mensen. Het was leuk om te leren hoe het er allemaal aan toe gaat op een passievruchten boerderij aan toe ging. De tweede week was iets minder leuk we merkte dat de eigenaren steeds (vooral zij) steeds meer begonnen te eisen van ons. Zo zeiden ze in het begin dat we twee dagen vrij zouden zijn n dat ze hierin erg flexibel waren wanneer. In praktijk bleek dit ander we waren één dag vrij en je moest altijd zelf aankaarten wanneer. Menno en ik waren onder tussen wel op zoek voor en betaalde baan. En wouden we op onze vrije dag graag naar de bibliotheek om naar werk zoeken. Ook begon de eigenaresse te zeuren over het ontbijt van Menno, hij pakte als ontbijt brood met plakjes worst. Dat vond ze toch wel een beetje verdreven. Natuurlijk moet je je aanpassen maar de manier waarop zij dat zei voelde niet goed Maja we lieten het maar naast ons liggen. Het volgende incidentje was dat Menno een glas melk dronk bij zijn broodje ei. Het bleek de laatste pak melk te zijn (dit wiste wij niet) en kregen wij een hele preek dat we wel aan de andere moesten denken. Later bleek dat ze die avond gewoon boodschappen gingen doen :S. De druppel was dat we op een dag druk bezig waren met alle passie vruchten op te rapen en dat we terug kwamen bij het sorteer huisje en dat mevrouw vond dat we het niet snel genoeg deden! Toen brak bij mij de houten klomp het was maar goed dat ze geen Nederlands kon want dan had ik haar even verteld hoe ik er over dacht. In het Engels is dat dan toch wel een stukje lastiger waardoor ik niet zo veel kon zeggen maar was helemaal verbaasd over haar reactie. Ze vond dat we niet snel genoeg waren en dat we waarschijnlijk iets verkeerds deden. Nou vraag ik mij af wat je nou verkeerd kan doen aan het oppakken van passie vruchten. We werkte ten sloten vrijwillig en werkte zes dagen acht uur voor eten en onderdak en dan nog gaan zeuren dat we te langzaam werkte dat was voor Menno en mij de druppel! We kozen ervoor om direct onze spullen te pakken en te vertrekken. Het is niet onze manier om zo bij iemand weg te gaan maar we laten ons niet gebruiken en zo voelde het wel. Na snel onze spullen te hebben gepakt en te zijn vertrokken hadden we toch eigenlijk wel honger en hebben we in het dorp bij de bekende M even wat gegeten. Nadat we even gegeten hadden en weer wat rustiger waren geworden kwamen we tot de conclusie dat we een mand vol spullen waren vergeten en die nog steeds op de boerderij stond. Ooh wat baalde wij ! nu moesten we terug, wat een domme actie van ons. We zijn terug gereden naar de boerderij ( gelukkig niet zo ver maar 15 minuten) en hebben snel de mand met spullen gepakt. De eigenaresse wou toch nog even met mij praten ( niet met Menno want die was volgens haar onbeleefd geweest) Je benoemde dat ze niks tegen mij had maar wel wat tegen Menno. Zij vond dat we onbeleeft waren geweest, ik vroeg haar hoe wij dat dan waren geweest. Toen zij ze nee niet jij maar Menno was onbeleefd geweest. Ik vroeg haar weer, hoe dan? Ja, hij had Nederlands gesproken waar de schotsen meiden bij waren. Ik zei dat we altijd Engels praten en dat als we Nederlands spraken de meiden ons daar ook over aan mochten spreken. Ze veranderde haar verhaal weer dat Menno onbeleefd tegen haar en mij was geweest. Ik benoemde dat ze zich geen zorgen over mij hoeft te maken dat ik zelf wel mijn zegje klaar hebt als Menno onbeleefd tegen mij zou doen(wat hij absoluut niet was). Zo vaag ik heb aan gegeven dat ik haar houding/attitude niet fijn vond. Ze liet daarin nooit blijken dat ze blij was met wat we deden hierdoor gaf ze mij en Menno het gevoel dat we niet welkom waren.

Weer terug in Hervey bay
We zijn vertrokken en besloten om terug te rijden naar Hervey bay. Dit omdat we graag een tweede keer de walvissen wouden zien ! We waren 11 september zes jaar samen, jeetje wat vliegt de tijd alweer zes jaar samen en nog steeds helemaal gek op elkaar. Zelfs nu we 24 uur op elkaars lip zitten zijn we elkaar nog niet zat en kunnen we nog steeds van elkaar genieten. Het zes jaar samen zijn wouden we vieren door een tweede walvis tocht te maken. In september is het seizoen van de moeders met hun kalven de dan in Hervey bay zijn. Dit wouden Menno en ik heel graag zien. We hoopte tijdens de tocht een moeder met een kalf te zien. Onze verwachtingen werden meer dan waar gemaakt in het begin zagen we gelijk een moeder met een kalf. Het kalf was erg blij en was vooral zijn sprongen aan het oefen. Zo gaaf om een klein kalf te zien springen en doen en zijn moeder beschermend langs haar te zien zwemmen. Daarna zagen we nog enkele moeders met hun kalven. Een moeder wou haar kalf leren dat en boot als die van ons niks doen, en kwam dan ook heel dicht bij. Ze liet haar kalf echt even zien en zwom er naar een kwartiertje weer van door met haar kalf. Dat was misschien wel het eerste contact van het kalf met de mensen. Zo gaaf om te zien en zo dankbaar ik weet niet of ik mijn kind zo bloot zou stellen aan wat wezens waar je niet van weet of ze goed of kwaad aardig zijn. Want er word nog steeds veel op walvissen gejaagd.

Melbourne
Na deze gave viering van onze zes jaar samen zijn kreeg ik een reactie op een sollicitatie. Ze wouden ons daar graag hebben. We hadden een baan gevonden !! helemaal blij maar toch ook een beetje achterdochtig naar onze ervaring met de aardbeien boer. Het was een magazijn waar we konden werken in Melbourne. Een magazijn voor groente en fruit. We hadden veel email contact en later ook even gebeld met de vrouw Tanja die manager is bij het bedrijf flauverit marketing. We besloten deze baan te nemen en reden vanaf Hervey Bay naar Melbourne ( de stad waar we ook onze reis begonnen). We reden in drie dagen zo’n 2100 kilometer vreemd als je je bedenkt dat je gewoon 2100 km reiden voor een baan maar voor ons is dat heel normaal. Maar eigenlijk is dat gewoon van Nederland naar Spanje of misschien wel verder. Een heel eind maar we zijn blij dat we het gedaan hebben. We werken nu in een magazijn voor fruit en groente waar we veelal komkommers, tomaten, paprika checken, stickeren en inpakken. We doen dit voor de supermarkten Coles, Woolworths deze zijn te vergelijken met de AH en de jumbo. Voor de staten victoria, Queensland, new soud Wales en Tasmania. Niet zo heel spannend werk maar het voordeel is dat we gratis groente mee kunnen nemen(zijn in Australië vrij duur) en daarnaast ook gratis ontbijt en lunch kunnen eten op werk. De vrouw die ons heeft aangenomen is kwaliteits controle manager bij dat bedrijft. Zij weet alles van de groentes en fruit en heeft ook contact met de kwekers. Ze vertelde ons dat ze van enkele Nederlandse boeren in Australië de tomaten uit de kast verkoop. Heel gek maar veelal van alle producten die wij verwerken, dat zijn er heel wat, worden grotendeels in kasten gekweekt. Kasten die natuurlijk in Nederland worden gekocht. Want wij Nederlanders zijn de kasten specialisten. Nu wilt Tanja (de kwaliteits controle manager) mij en Menno een keer meenemen naar bezoek van een van deze Nederlandse boeren. Dit lijkt ons natuurlijk super leuk! Na vijf weken zijn Menno en ik toch wel een beetje specialisten geworden in de komkommers, tomaten, paprika’s en weten we ziektes te herkennen en de goede van de slechte te onder scheiden. Super handig want we zouden nooit meer in de supermarkt een slechte komkomeer , tomaten of paprika kopen. Onze dienst start om vier uur s ’nacht en zijn dan klaar rond half 1/ 1 uurs. Het midden in de nacht opstaan ( 3 uur) viel in het begin wel een beetje tegen . Maar nu naar eindelijk vijf weken die we er al werken begint het te wennen. Voordeel is wel de uren die we maken van 4 t/m 7 krijgen we extra betaald. We proberen zes dagen in de week te werken zodat we ven flink kunnen sparen. Het plan is om hier enkele maanden te werken zodat we weer even goed kunnen sparen! We staan nu op een camping 10 minuten van ons werk vandaan en hebben nu ook een tweede auto gekocht. Dit omdat we eerder elke ochtend onze busje moeten ombouwen. Met ombouwen bedoel ik dat we alle spullen die we op de bestuurders stoelen hebben liggen weer op ons bed moesten leggen en het achter en voorruit weer zichtbaar moesten maken door het zonnescherm weg te halen. De stroom kabbel de naar onze bus loopt moeten we afkoppelen. Toch best een heel werk zo om 3 uur snachts. De nieuwe auto hebben we gekocht bij een dealer de eerste twee dagen hadden we er niet heel veel plezier van. Het stuurslot heeft soms wat moeite met de sleutel te herkennen waardoor het ons niet lukte om de auto te starten. Het is een speciaal trucje die we even moesten leren. Helaas kwamen we hierdoor één ochtend te laat op werk omdat het ons maar niet lukte om de auto te starten en uit eindelijk toch nog de bus moesten ombouwen en daarmee aar het werk rijden. Met als gevolg dat we drie kwartier te laat op werk kwamen :S Iets waar we erg van baalde. Maar gelukkig hebben we nu het trucje onder de knie en hopen we met een nieuwe sleutel die we maandag bij kunnen laten maken et probleempje te kunnen oplossen. De auto verder bevalt goed er zit airco in wat voor ons erg lux is, hadden we namelijk niet in onze bus. Maar omdat het nu lente is wat inhoud dat het tussen de 17 en 39 graden is dan erg welkom is. Ja, het is hier Lente !! echt gek bij jullie komt Sinterklaas al bijna in het land aan en bij ons hier in Australië kan je alle kerst spullen al krijgen in de winkels n het is gewoon LENTE :S heel raar gevoel maar toch echt waar. Lente in Melbourne betekend wisselende temperaturen zo kan het hier tussen twee dagen zo dik 10 graden verschil zitten zo word het zondag namelijk 36 graden en maandag maar 17. Dat de lente is begonnen betekend ook de lente tijd is in gegaan en omdat bij jullie morgen de winter tijd ingaat hebben wij straks tien uur verschil met jullie :S Maakt het iets lastiger om even te bellen naar Nederland maar natuurlijk niet onmogelijk :D.

Philip Island
Menno was twee oktober jarig en zo vierder wij officieel onze eerste verjaardag in Australië. Als verassing had ik een leuk weekentje weg georganiseerd naar Philip Island. Waar we heerlijk hebben gegeten ( en gedronken) bij een leuk restaurantje en bierbrouwerrij. Maar natuurlijk gingen we speciaal naar Philip Island om de beroemde PINGUINGS te bekijken. Ja echt pinguïns! ZO super schattig ieder avond komen de pinguïns na de jacht vanuit de zee bij schemer het strand op om vanaf het strand te lopen naar hun broedplaats in de duinen waar hun partner op hun staat te wachten. Ze hebben speciale tribunes gebouwd zodat je bij schemer de pinguïns in kleine groepjes steeds het strand op komen lopen. Zo schattig hoe ze waggelen en als ze zich bedreigt voelen door de zee meeuwen dan lieten ze zich op hun buik vallen. Zo kan je ze namelijk moeilijker zien wat ze vallen op door hun witte vlek op de buik en die verdwijnt als ze gaan liggen. Was echt een leuke ervaring. Naast dat we naar de pinguïns zijn wezen kijken hebben we ook heerlijk gegeten en bier geproefd in het restaurant/bierbrouwerij Rusty waters. Echt een aanrader! Australiërs weten niet zoveel van bier dit was de eerste keer dat Menno en ik echt lekkere biertjes hadden geproefd. Het was een heerlijke relaxed avond.

Cabine
Sinds afgelopen zondag hebben we onze bus tijdelijk ingewisseld voor een cabine. We hebben nu op de zelfde plekje een cabine met eigen badkamer/wc en keukentje met oven. Nu hoef ik niet elke keer s ’nachts in de kou vanuit het busje te rennen naar het wc hokjes. Dat is toch wel echte luxe want s ’nachts naar de toilet dat moet ik helaas toch wel elke avond twee keer als het niet vaker ( is familie kwaaltje :S). Ook scheelt het qua warmte want ons ijzeren busje warmde toch wel aardig op in het australische zonnetje. Het grappige is wel dat je naar best een lange tijd in ons busje te hebben gewoond de kleine dingen zoals recht op kunnen staan als je je wilt omkleden, niet s ‘nachts naar buiten moeten voor de toilet en meer ruimte om je spullen kwijt te kunnen gaat waarderen. Ookal houden we ontzetten veel van ons busje de cabine is toch wel erg lekker.

Voor de mensen die het leuk vinden om een kaartje te sturen of gewoon ons adres willen hebben:

Sundowner rockbank caravan park
Cabin 180 B
2057 Westen Hwy
Rockbank VIC 3335