It's AWSOME!!

De tijd vliegt alweer. We zijn nu dik een maand in Australië. Niet te bevatten het lijkt korter. In mijn vorige verslag was ik geëindigd met het stuk dat we nog niet zeker wisten waar we naar toe zouden gaan, naar Alice Springs of naar West Australia richting Perth. Haha, uiteindelijk hebben we allebei gedaan: D ik zou uit leggen hoe dat komt. Toen we in Adelaide gearriveerd waren en moesten besluiten waar we heen wouden (daar zit de splitsing) hadden we bedacht dat we naar Perth wouden omdat we daar twee dingen wouden doen. Namelijk lid worden van de Wwoof organisatie (leg ik later uit wat dat inhoud) en kijken of we daar onze auto konden registreren. Dit omdat als je je auto in west Australië heeft geregistreerd dit wel enkele voordelen heeft. Naast deze twee dingen wouden we ook gewoon de mooie natuur zien. Zo waren we onze reis aan het plannen bij een Hungri Jack’s (burger King in Nederland) langs de weg met onze land kaart. Menno was even wat bestellen en toen vroeg een vrouw geïnteresseerd waar we heen gingen ik antwoorden dat ik nog geen idee had. Dat we naar Perth wouden rijden alleen nog niet hoe. Zij adviseerde dat het heel mooi is om via de kust te rijden. We besloten deze route te nemen. Maar voordat we de kust van west Australië zouden bereiken moesten we eerst een hele langen rechte weg van zo’n 1800 km rijden. De locals die we spraken zeiden dat het een hele saaie weg was waar helemaal niks was te zien en dat je alleen maar roadhouses tegen zou komen. Roadhouses zijn huizen langs de kant van de weg in de middle of nowhere waar je kan tanken en wat te eten kan halen. Menno en ik vonden de weg echter fantastisch omdat je soms gewoon kilometers kon rijden zonder iemand tegen te komen. Bij elke auto die je zag wuifde je naar elkaar. We merkte dat als we werden ingehaald vele mensen wat langer achter ons bleven rijden om een foto te maken van onze auto met de tekst “No Worries” “Be Happy”. Er was zoveel natuur om je heen en je zag het landschap veranderen. Als het donker werd moest je rustig rijden want dan werden de kangoeroes, wombats actief. Het was super gaaf om de kangoeroes bij schemer te zien hoppen in het gras. Alleen niet zo leuk om in het pikken donker te rijden ( want het is dan echt donker je hebt alleen maar licht van de sterren en de maan, wel heel MOOI!!) en dat er ineens een grote kangoeroe midden op de wegstaat en je staat aan te kijken. Ik schrok me dood maar gelukkig reed ik maar 60 en kon ik op tijd stoppen pas toen ik volledig stil stond hopte de kangoeroe weg. Vanaf dat moment snapte ik waarom er zoveel dode kangoeroes lagen langs de kant van de weg. Er zijn maar weinig mensen die rustig rijden in Australië, en al hele maal niet de road trains(dit zijn hele lange vrachtwagens met wel drie of vier bakken achter zich). De road trains rijden echt als gekken en die stoppen echt niet voor een kangoeroe die op de weg staat. Hoe zielig en verschrikkelijk het ook is om zo veel doden kangoeroes te zien liggen op/ lang de weg brengt het ook wel weer andere dieren naar zich toe. Zo staat deze weg bekend om zijn super grote roofvogels die de doden kangoeroes op eten. Woooh wat een grote indrukwekkende beesten prachtig om te zien.
Toen we de dikke 1800 kilometer hadden gereden kwamen we aan in west Australië! Maar voordat we officieel in west Australië waren moesten we eerst voor bij een grenspost waar we werden gecontroleerd op verse groente, fruit, honing, hout bloemen producten. Gelukkig waren we goed geïnformeerd door wat aardige mensen en we waren best in shock dat je geen verse groente, fruit mocht meenemen naar west Australië. Vreemd om een grens te hebben in het zelfde land. De locals legde ons uit dat ze hierop controleren omdat er in Zuid Australië sommige ziekte en bacteriën zijn bij groente fruit, honing die ze in west niet hebben ( en andersom). Om te voorkomen dat deze ziektes mee komen mag je die producten dus niet mee nemen. Het blijft vreemd maar gelukkig waren we goed geïnformeerd van te voren en hadden we alle verse groente en fruit al op gegeten en kregen we geen boete. Eenmaal de grens door zetten we onze reis voort op weg naar de west kust. Tijdens het rijden hebben we heel veel geslapen op hoe ze dat hier noemen Free Camp spots. Dit zijn vrije camping plaatsen waar vaak een toilet is ( Huisje met een stalen pijp die de grond in gaat waar een WC bril op zit) soms ook niet en dan moet je wild plassen haha dat was wel even wennen. Maar alles wend. Zo hebben we langs de kant van de weg gekampeerd maar ook op tien meter afstand van de zee. Echt prachtig we konden vanuit ons busje de zee zien en horen. Tijdens onze rit lans de kust van west Australië van Esperance naar Margret river hebben we ook echte wilde zeeleeuwen gezien !! echt super om e lekker te zien zonnen en de kleintjes te zien stoeien. De weg ernaar toe was alleen een dirt road (onverharde weg) en onze bus is daar niet helemaal geschikt voor we trilde echt bijna onze bus uit en konden niet harden dan 40 rijden. Haha maar het resultaat was het zeker waard. Naast de wild life hebben we ook mooie natuur gezien in de naturel parks hier in west Australië. Vlak bij een plaatsje Dennemark hebben Menno en ik de Giant tree top walk gelopen. Dit is een loop parcours op 40 meter hoogte tussen die gigantische hoge bomen. Voor Menno die hoogte vrees heeft was dit echt een overwinning. Vooral omdat de loop brug waar je over heen liep nogal mee deinsde. Super mooi uitzicht en was erg leuk om te zien en doen. Ook hadden we iets verder de Tingle tree’s bezocht dit zijn hele grote holle bomen veelal honderden jaren oud die alleen nog maar in west Australië groeien. Nergens anders ter wereld. Deze bomen waren erg indruk wekkend en je voelde je nogal kwetsbaar en klein als je in zo’n boom ging staan. In een leuk visser stadje Albany zijn we (op aanrader van man die we tegen kwamen bij een road house net 100 kilometer voor het stadje Albany) naar de farmers market gegaan. De man had ons verteld dat daar mensen hun eigen producten verkopen en dat er ook wat mensen stonden die wwoofers op hun boerderij hadden. Wwoofing is dat je gaat werken op een boerderij voor 4/5 uur inruil voor accommodatie en eten. Je wordt een deel van de familie. Wwoofing sprak Menno en mij wel aan omdat we het boeren leven in Australië wel mee wouden maken en omdat we geen ervaring hierin hebben. Wat voor wwoofing niet uit maakt wat ze zijn bereid om je dit te leren. Voor ons dus een mooie kans om te proeven van het Australisch out back live en hierin ervaring op te doen. De markt leek dus een goede plek om nog meer informatie te krijgen over het Wwoofing aspect. De markt was niet heel groot enkele kraampjes met verse groentes, fruit, vlees en lekkernijen. Perfect om even inkopen te doen in verse groentes en fruit want die hadden we niet meer naar het passeren van de grens. We spraken enkele farmers die ons mooi konden uit leggen over het Wwoofing. Ze vertelde dat je lid moest worden van Wwoof zodat je verzekerd was tijdens het werk. Helaas dus niet gelijk een plek kunnen regelen, maar wel wijzer geworden. Grappig was dat een vrouw genaamd Yvonne ons hoorde praten en ons aansprak of we nog lang in Albany zouden blijven. Menno en ik keken elkaar beetje verbaast aan omdat we niet wisten waarom ze dat wou weten. We zijden dat we geen haast hadden, die vrouw legde uit dat ze van Luxenburg kwam. In juli zou zei en haar familie vijf weken op vakantie gaan. Met de vraag of wij misschien op haar huis, twee honden en een kat wouden passen. We waren helemaal beduusd dat Yvonne dit aanbod deed en konden niet echt antwoorden. Ze gaf ons haar telefoon nummer en zei dat we er maar over na moesten denken. De hele dag hebben we gelachen en waren we verbaasd over het aanbod. Bijzonder hoe je mensen kan treffen schijnbaar zien wij er heel vriendelijk en betrouwbaar uit. Uiteindelijk zijn we niet op het aanbod in gegaan omdat het winter is en toch best fris is in Albany en niet veel te doen. Het huis lag nog wel enkele uren rijden van Albany. Daarnaast beviel het rijden en rond toeren in ons busje ons wel en waren we meer benieuwd naar een Wwoof ervaring. We schreven ons in bij de wwoof vereniging en gingen op zoek naar een leuke boerderij waar ze nog plek hadden voor twee personen. In west Australië was er helaas geen plek meer maar we vonden een plek lak bij Alice Spring (midden in Australië) we besloten het te doen om dat we erg naar uit keken. De plek waar we terecht kwamen is een Cadel station ( koeien bedoerij) een groot familie bedrijf wat bestaat uit vier stations. Een wordt er gerund door Don en Collien (eigenaren) een door Ben & Tanja ( dochter van) een door Peter (zoon van) & Rachel en de laatste door de Broer van Collien. In totaal hebben ze 150 kilometer breed en 150 kilometer lang land met vier verschillende soorten koeien. We kwamen donderdag aan in Lilla Creek ( station van de dochter) hier zouden we alleen overnachten. De weg erna toe was al een hele ervaring. Vanaf een klein dorpje was het nog 140 kilometer naar Lilla Creek niet zo ver zou je denken. Maar het was een dirt road (onverharde weg) en zoals we al gemerkt hadden is onze bus niet dirt road proef, je word bijna letterlijk uit de bus getrild. Echt erg, hierdoor kan je ook niet hard rijden we reden zo’n 40 km. Maar gelukkig waren we vroeg vetrokken n hadden we alle tijd. Onderweg merkte dat de weg echt heel erg was en Menno week iets af van het gereden weg. Hierdoor kwamen we vast te zitten in het zachte zand :S. We probeerde alles om ons er uit te krijgen maar het werd alleen maar erger. Na anderhalf uur kwam er gelukkig een auto lang (dit bleek de dochter te zijn) wat een indruk zouden wij gemaakt hebben haha. Het bleek dat we er bijna waren nog maar 12 km en ze zou verder rijden en wat jongens sturen met de juiste materiaal om te helpen. De jongens trokken ons uit zo uit met hun jeep. Wij blij dat we er eindelijk waren. Later hoorde we dat we mazzel hadden dat Tanja langsreed want ze gaan maar een keer in de maand naar de stad. Alleen dan rijden ze over die weg. Daarom is het altijd belangrijk om te bellen voordat je ergens heen gaat wat dan gaan ze je zoeken als je er niet bent rond de verwachte tijd. Een belangrijke les die we hebben geleerd. Na de overnachting op Lilla creek gingen we voor wat het weekend naar de station van Don en Collien. Ook deze rit was een en al dirt road. En ook nu kwamen we er achter dat onze bus niet dirt road proef is. Door al het getril was het onderdeel waarin de deur in het slot valt los getrild en viel de deur steeds op. We hebben toen de deur met touw vast gebonden zodat je het niet vast hoefde te houden tijdens het rijden. Gelukkig bleef de deur aardig zitten en hebben we het later kunnen maken toen we gearriveerd waren op de station. Het was een speciaal weekend want er was de Fink dessert race ( motor cross race/ buggy race van Alice Springs naar klein plaatsje Fink en weer terug). Fink is een klein plaatsje waar alleen maar Aboriginals wonen. Door deze race waren er veel mensen vrij op de stations en weinig te doen. We hebben veel geholpen om de station van Don en Collien helemaal klaar te maken voor al het bezoek (vrienden kwamen om de race te bekijken) Terwijl Menno en ik aan het schoonmaken waren hoorden we ineens een vuurwapen schot. Het bleek dat een van de inwoners van het dorpje Fink graag vers vlees wou voor het feest. Hij had een koe uit gekozen en Don de eigenaar had de koe dood geschoten. Het eerst schot was niet voldoende dus er volgde een tweede. De koe werd op getild en zo bij de nieuwe eigenaar op de truc gelegd. Dit was wel even een shock maja aan de andere kant zo gaat het ook bij de AH vleesjes. Verser dat dit kan je het natuurlijk niet krijgen. Ik moet eerlijk zeggen, ik ben niet een grote vlees eter maar het vlees is hier wel echt lekkerder! We werden heel lief het hele weekend mee genomen naar de race en we hadden een real aussie experience. Zo maakte ze kamp vuur en werd er op een plaat lunch gemaakt met bacon toast en eieren. Er werd een hoop gedronken en van alles lekkers gegeten en onder tussen naar de race gekeken midden in de woestijn. Adembenemend, super mooie omgeving! S ’avond was er een BBQ met lappen vlees waar je U tegen zegt. Echt steaks waar je in Nederland met makkelijk drie personen van kan eten die hier door de mannen word gegeten. Super weekend waarin we hele aardige mensen hebben ontmoet. Na het weekend was het vooral helpen opruimen en schoonmaken want op de stations was nog niet veel te doen. Vandaag zijn we gearriveerd op de derde station in de simsons dessert van peter (de zoon). Vanaf nu gaat het echte werken beginnen! We weten dat het hard werken is van 06:00 t/m 17:00 maar het zou een hele ervaring worden. We weten nog niet hoe lang we hier blijven. Misschien als het bevalt, kunnen we hier wel een betaalde baan uit halen en zullen we hier een langere tijd zijn. Als niet bevalt, zijn we zo weg. Het grappige is dat het mij wel een beetje aan het werken aanboort met denken. (schepen met personeel) Voor eten en accommodatie wordt gezorgd. Harde werken en vroeg opstaan, om 22;00 gaat de generator uit en heb je dus geen stroom meer. Ze werken hier zes weken zeven dagen achter elkaar en dan hebben ze een weekend vrij (ben benieuwd hoe dat is). En elke dag is het werk anders. Grappig is dat we hier nergens op geen van de stations mobiel bereik hebben. Gelukkig zijn de stations wel modern en kunnen ook zij niet meer zonder internet dus hebben wel Wi-Fi :D. Hierdoor niet helemaal van de buiten werd afscheiden. In de volgen blog zal je lezen hoe het is gegaan of het beviel of dat we er dan al weer weg zijn. Hahaha wij zijn in ieder geval heel benieuwd!

Heel veel liefs
Sylvia en Menno